Bedenk het maar...

Zoals in mijn eerdere artikel 'De essentie van alles is Liefde' wil ik ook nu kijken naar een aspect binnen het non-dualisme. In dit geval het denken.

Non-dua-wat? Even een korte reminder. Non-dualisme is kort gezegd: alles is één, er is geen afscheiding. Afscheiding is een construct van het menselijk denken, maar niet de essentie. De essentie is eenheid.

Alle onderscheid wordt gecreëerd in ons denken. 

Vanaf kinds af aan wordt ons geleerd om dingen te benoemen. "Lepel", "Boek", "Auto", "Papa", "Mama". We wijzen naar iets - waarvan ook wij hebben geleerd dat het buiten ons is - en geven er woorden aan om er betekenis aan te kunnen verbinden.

We hebben dat ook nodig om te functioneren binnen onze maatschappij. Het gaat er ook niet om of we dit nu wel of niet moeten doen; we doen dit toch wel, we zijn namelijk mens. Onze menselijke ervaring vind plaats in deze (schijnbare) dualistische wereld. Een wereld waar jij jij bent, en ik ik. Een illusionaire wereld volgens het non-dualisme, want eigenlijk zijn we allemaal één…

Volgens het non-dualisme zijn al deze bedenksels van onderscheid niet echt. Niet waar. Een illusie. Een verzinsel van onze denkgeest. We hebben iets een lepel genoemd, maar daarmee maakt het het niet waar. Alleen eenheid - en de essentie van alles, liefde - is echt waar. De rest zijn bedenksels.

Dat klinkt best vergezocht. En je hoeft het wat mij betreft ook niet te geloven - dat maakt eigenlijk helemaal niet uit. Ik vind het vooral interessant om met deze ideeën te spelen. 

Want stel nou dat het allemaal bedenksels zijn? Dat het verhalen zijn die we (onszelf en anderen) vertellen om de ervaring van het leven te kunnen duiden? En als we dan zelf (voor het grooste deel) deze verhalen vertellen, wat nou als we eens andere verhalen gaan vertellen? Wat nou als we ons perspectief kunnen loslaten en een ander perspectief nemen om eens naar een situatie te kijken?

In mijn ervaring is dit super helpend om een leuker en prettiger leven te (kunnen) ervaren. Het merendeel van dingen die ik niet leuk vind, komen voor een groot deel voort uit het verhaal dat ik er bij vertel. En als ik dan een verhaal kan vertellen wat het leuker maakt… waarom zou ik dat dan niet doen?

In zichzelf heeft een gebeurtenis of een ding geen oordeel. 

Stel je komt bij de kassa en er staat een rij. Je sluit aan en je wacht. Dat is niet goed, niet fout. Het is gewoon wat het is.

En dan ga jij in je hoofd een verhaal vertellen… want dat is nou eenmaal wat ons hoofd doet.

Je kan het verhaal vertellen dat je haast hebt. Je hebt immers een afspraak met een vriend. De wachtrij wordt in een keer een obstakel en vervelend. Je wil weg uit de situatie. Je ervaart de afscheiding die dat verhaal creëert in volle glorie. Je hart gaat sneller kloppen, je begint je af te vragen of je het op tijd gaat redden en je lichaam wordt onrustig…

Of… je vertelt een ander verhaal. "Alles in het leven gebeurt voor mij, want dat is de essentie van liefde, liefde is voor mij, niet tegen mij". Je kijkt eens om je heen. Glimlacht tegen de persoon voor je. Je maakt misschien een praatje en je bedenkt dat je even je afspraak laat weten dat je een paar minuten later bent. Je afspraak heeft daar overigens geen probleem mee, want die was zelf ook al aan de late kant… 

Ook nu ervaar je in volle glorie de kracht van je bedenksel, het verhaal dat je zelf hebt verteld. Alleen geen onrust. Geen stress. En je kunt volledig zijn waar je bent. En aangezien dat is waar je toch bent, is dat best prettig.

Vanuit het non-dualisme strookt dit tweede verhaal veel meer met de flow van het leven: alles is liefde.

Voor mij is de vraag "Hoe kan ik dit zien vanuit liefde?" of "Hoe zou dit liefde zijn?" enorm helpend om verhalen te vertellen waardoor mijn leven heel veel prettiger en leuker is geworden.

Je bent niet het verhaal dat je jezelf vertelt. Of het verhaal dat je is verteld. Dat is wel je ervaring. Maar als je dit leest en je zit op een stoel, ervaar je de stoel - je bent niet de stoel… (Ow… non-dualistisch gezien is er natuurlijk helemaal geen onderscheid tussen jou en de stoel want alles is één 😕).

Voor een groot deel worden we wel vaak ons verhaal. Dat wil zeggen: ons ego identificeert zich met het verhaal dat we vertellen.

Voor een hoop van die verhalen geldt dat we ons er helemaal niet bewust van zijn. Die hebben we opgepikt van onze omgeving en zitten inmiddels soms behoorlijk verankert in ons lichaam. Gedachtepatronen zijn verhalen die ingesleten zijn. Neuronen die samen hun electrische lading hebben ervaren en gedeeld en zo een bekend paadje zijn geworden in ons lichaam. Net zoals die stukjes gras waar mensen een hoekje afsnijden en er een paadje is ontstaan.

Vanwege deze ingesletenheid en hoe gewoon het allemaal voelt, denken we vaak dat we gewoon zo zijn. Dat dat deel is van onze identiteit. In het licht van non-dualisme kunnen we zien dat wij dit niet zijn, maar dat dit bedenksels zijn, verhalen, illusies. Die realisatie kan behoorlijk verfrissend zijn!

Mensen om je heen hebben je misschien verteld dat je heel druk bent. En misschien vertoon je ook wel druk en onrustig gedrag. 

Maar dat is het dan ook. 

Welk verhaal wil je daar bij vertellen?

Toen mijn zoon jong was, werd ons al snel verteld dat hij waarschijnlijk ADHD zou hebben. Het verhaal van "Alle Dagen Heel Druk". Zijn moeder pareerde dit verhaal met een ander verhaal: "nee joh, ik denk dat hij waarschijnlijk ADHG heeft!" De medewerker van het consultatie bureau gaf aan niet bekend te zijn met ADHG en vroeg wat dat dan was. "Alle Dagen Heel Gezellig!" Best een prima verhaal 😄.

In plaats van "slecht te zijn in je langdurig te focussen" is "ik oefen om mijn focus spier te vergroten" veel zachter naar je zelf.

Door je verhalen meer en meer af te stemmen op liefde, wordt het leven steeds aangenamer.

Of anders gezegd: ontdekken we steeds meer hoe aangenaam en mooi de ervaring van het leven eigenlijk echt is! 

Want liefde is echt. En de rest een verhaal, een bedenksel…

Ervaar je ergens moeite of weerstand? Op het moment dat je je bewust wordt van het verhaal dat je daarbij vertelt, gebeurt er iets magisch: er komt wat ruimte tussen dat verhaal en jou. Je bent in een keer niet meer het verhaal. En daarmee gaan dingen vanzelf verschuiven… Zeker als je eenmaal realiseert dat je dus elk verhaal kan vertellen wat je wilt.

Deze manieren van denken en kijken naar dingen, zijn overigens niet alleen gebonden aan het non-dualistisch perspectief. De gedachte van eenheid is voor mij echter wel een enorm hulpzame gedachte gebleken om onderscheid te maken tussen dat wat is en dat wat een verhaal is.

En ja, ook een verhaal van liefde is een verhaal. "Het leven is voor mij" is ook een verhaal. 

En toch… als ik stil wordt en de verhalen wegdrijven ervaar ik een bepaalde rust. Een kalmte. Een liefde. Woorden schieten daarbij te kort. Elke gedachte doet er direct afbreuk aan. Misschien is dat wel waar het over gaat. En misschien zijn we daarin allemaal wel één.

Ik zie elke dag verhalen die ik vertel. Verhalen die ik kan veranderen en om kan buigen naar iets zachters, liefdevoller. En dat is helemaal prima. Daar vertel ik namelijk het verhaal bij, dat het leven dus nog veel leuker en mooier gaat worden dan het nu al is 😄.

Ik wens je een mooi verhaal vandaag ❤️!

Henjo