De essentie van alles is Liefde

De afgelopen periode dompel ik mijn tenen een beetje in het gedachtengoed van het non-dualisme. En tot nu toe is dat een interessante ervaring!

Om volledig te beschrijven wat non-dualisme is, gaat het bestek van dit artikel te buiten en - eerlijk gezegd - weet ik eigenlijk niet eens of ik daartoe in staat ben, zelfs als ik het zou willen... 😉

Het verkennen van non-dualistische concepten met behulp van woorden, is iets vreemds voor mij. Ten eerste heb ik deze concepten nog niet helemaal doordacht. Ten tweede weet ik niet eens zeker of ons denken de concepten eigenlijk wel in hun volledigheid kan bevatten. En als laatste: het is gewoon moeilijk om dingen te benoemen. Om nog een laag complexiteit toe te voegen door woorden te geven die de essentie beschrijven van wat ik erover wil zeggen... Het hier over nadenken alleen al is bijna verlammend... En dan ik ben nog niet eens begonnen om hierover te schrijven.

Kort gezegd betekent non-dualisme 'geen dualiteiten', of in positieve variant: eenheid (van alles).

De kerngedachte is dat alles één is en afgescheidenheid dus niet bestaat. Dus alle dingen die gescheiden lijken, zijn dat niet echt. Dat is slechts een illusie van onze (collectieve) opvattingen.

Als ik het goed begrijp, wordt de essentie van deze eenheid in de non-dualistische zienswijze Liefde genoemd. De essentie van alles is Liefde. Onvoorwaardelijke Liefde. Vrede, liefde en vreugde zijn de essentie van de eenheid die is.

Om een aantal van deze non-dualistische gezichtspunten te verwerken, ben ik van plan om een paar blogposts te schrijven. Daar in wil ik een paar situaties uit het echte leven bekijken en zien wat het zou betekenen als we ze vanuit een non-dualistisch gezichtspunt zouden benaderen.

Laat dat even bezinken: alles is een uitdrukking van liefde.

Bløf zat er dan misschien toch aardig dicht bij met het hun liedje Alles is liefde 😉.

Denk eens terug aan de laatste keer dat je in een situatie zat waar je getriggerd werd. In die situatie kwamen niet de beste dingen uit je naar boven. Waarschijnlijk vertoonde de ander(en) in die situatie ook wat minder leuk gedrag. Misschien zei je onaardige dingen en voelde je je gefrustreerd. Hoe is dat (een uiting van) liefde?

Laten we dit opsplitsen en beginnen met frustratie.

Wat als frustratie het negatieve verhaal is van een onderliggend verlangen? “Ik ben gefrustreerd dat hij niet naar me luisterde” wordt ‘Ik heb een verlangen om gezien en begrepen te worden, ik heb een verlangen om liefde te ervaren’. Dan is het duidelijk dat dit een uiting is van liefde voor onszelf (en dat vind ik prachtig 😉).

Maar je haalde uit. Je zei lelijke dingen over de ander, je was boos. Dat kan geen liefde zijn!

Misschien. Maar wat als je uithaalde omdat een oude pijn werd getriggerd? En die pijn bracht je lichaam in overlevingsstand. En daarin verloor je de controle en haalde uit... Kan het zijn dat je lichaam de oude opgeslagen pijn probeert te verwerken? En kan het zijn dat je lichaam dat wil loslaten omdat het pijn doet? Zou dat dan niet ook liefde zijn?

In een van de boeken¹ die ik lees staat: alles is of een uiting van liefde of een schreeuw om liefde.

En in de kern is een schreeuw om liefde ook liefde.

Mijn verstand kan deze concepten helemaal niet bevatten. Ook al denk ik hier al een tijdje over na, de implicaties zijn enorm. Zo groot dat veel verhalen in mijn hoofd weerstand bieden tegen dit perspectief en de implicaties ervan.

Maar wat nou als... wat nou als Liefde werkelijk alles is wat er is? Wat als Liefde alles is en alles Liefde is?

Dat zou wel eens geweldig kunnen zijn!

Met ❤️,

Henjo